Lieren in het bos

Vannacht heeft het weer gesneeuwd.

In de verse sneeuw rijden was geen probleem. Dat is vrij stroef en had ik grip zat. Het werd een probleem omdat de temperatuur een eind hoger is, (nog maar -2 C terwijl gisterenochtend niet boven de -10 kwam) en na een paar keer heen en weer rijden over het pad, het spoor een ijzige glijbaan werd.
Daarom de lier aan het werk gezet en het laatste steilste stuk, vlak bij het huis, koste aardig moeite omdat daar weinig echt grote bomen staan om aan te ankeren.

Lopen op het spoor had meer weg van skiën zonder ski's en rijden gaat alleen misschien met sneeuwkettingen (maar die heb ik (nog) niet voor de Land Rover).
Let even op de oranje spanband rechts in beeld.
Telkens een stuk oplieren en dan de spanning van de lierkabel afhalen met die spanband omdat zelfs met de handrem op vier wielen de zwaartekracht het wint van de grip op het ijzige spoor.
En daarbij ging het plots mis.
Terwijl ik de lier in de vrijloop zette om de kabel uit te rollen naar de volgende boom, begaf een klein boompje het onder de last van de spanband.
Het gevolg laat zich raden.
De auto gleed achteruit de helling af, terwijl ik bij de voorbumper stond. Wanhopig greep ik mij vast aan de bullbar en probeerde de koppeling van de lier weer in te schakelen.
Ik gaf een schreeuw naar Inge die ergens achter de auto het ijs uit het spoor aan het hakken en scheppen was. Gelukkig zag ze de auto achteruit komen en kon ruim op tijd naast het spoor stappen.
Ik hield nog steeds de bullbar vast en werd op mijn knieen mee naar beneden gesleept.
Toen het einde van de lierkabel van de liertrommel getrokken werd, liet ik ook los.
Samen zagen we de auto zo'n 50 meter als een ongeleid projectiel achteruit de helling af glijden.
In een flauwe bocht raakte ie buiten het spoor en rakelings langs een paar hele dikke bomen kwam ie tot stilstand.
Een paar kleine boompjes werden ontworteld en de diepe sneeuwlaag remde de auto zodanig af dat ie uiteidelijk tegen twee dunne boompjes tot stilstand kwam.
Op het eerste gezicht valt de schade aardig mee. Het had zomaar veel erger gekund.

We hebben er vervolgens wel enkele uren over gedaan om de auto weer omhoog te lieren tot aan het huis. Toen was het reeds half vier en de duisternis begon al in te vallen.
Morgen maar echt goed kijken wat er allemaal kapot is.

Alles bij elkaar weer een bijzonder avontuurlijk dagje!
Belangrijkste is dat we zelf geen letsel hebben opgelopen!
Alleen even een iets verhoogde hartslag .......

Eigenlijk een rare gewaarwording om je eigen auto achteruit het bos in te zien verdwijnen wetende dat er niemand achter het stuur zit.
Hoe gaan we dit aan de verzekering uitleggen???